1928 |
Πασχαλινός Χορός 1933, Βοιωτία, Dorothy Burr |
Διαβάστε, Σχολιάστε,ξεφυλλίστε μαζί μας βιβλία που αγαπάμε και που ...ζητάνε αναγνώστες!
1928 |
Πασχαλινός Χορός 1933, Βοιωτία, Dorothy Burr |
Του Αϊ Γιωργιού σήμερα...
Γ.Α. Μέγα
« Ελληνικαί εορταί και έθιμα της λαϊκής λατρείας »,Αθήνα 1963
Μου λείπει ο ασβέστης της αυλής, η μυρωδιά, το άχνισμά του μέσα
στο βαρέλι του χωραφιού μας. Όλη την «Kουφή Εβδομάδα» τον ανακατεύαμε με ένα μεγάλο
ξύλο να μην πήξει και την Παρασκευή που ΄χαν σωπάσει ακόμα κι οι Χαιρετισμοί,
βάναμε μπροστά με τις μπαντανόβουρτσες. Όλα έπρεπε να ασπριστούν. Πεζούλια, πεζοδρόμια
,στην άκρη άκρη τους και δέντρα ίσαμε τη μέση του κορμού τους. Εγώ, συνήθως, έβαφα
την μανταρινιά, γιατί ήταν χαμηλά τα κλαδιά της και δεν μπορούσε η γιαγιά να περάσει
από κάτω τους…
Στο περιβόλι της το μοναδικό που μοσχοβολούσαν τα ανθάκια της λεμονιάς πιο πολύ από όλα. Κι είχε
κι εκείνες στις κότες που μαζεύαμε με πολύ ευλάβεια τα αυγά τους όλη την
εβδομάδα για να τα βάψουμε την Μεγάλη Πέμπτη.
-Να προσέχετε που πατάτε, φώναζε η γιαγιά! Τα μαϊντανά μου και τα μάτια
σας!
Τα καμάρωνε και τα πρόσεχε γιατί τα φυλλαράκια τους μπαίνανε
πάνω στα τσόφλια των αυγών κι ύστερα τα τυλίγαμε σφιχτά σε νάιλον κάλτσες, παλιές,
να αποτυπωθεί το σχέδιο με την μπογιά σαν τα ρίχναμε μέσα στην κατσαρόλα …
Ακόμα έτσι βάφω τα αυγά μου!
Κι όλα αυτά τα πρώτα νοικοκυρέματα, κορυφώνονταν την Μεγάλη Δευτέρα
το πρωί…Κάτασπρη από τον ασβέστη όλη η
γειτονιά, μέχρι το μεσημέρι που θα αρχίζανε οι μεγάλες ετοιμασίες για τα γλυκά όλου του σογιού στην γνωστή σε όλους μας πια, Απάνω
Κουζίνα!
Θυμάμαι που αφήναμε τα ποδήλατα μόνα τους στο μεγάλο πεζοδρόμιο
και ξεχνιόμασταν ώρα πολλή μέσα στo καφενείο, μέχρι να διαλέξουμε…
Δεν φοβόμασταν τίποτα και κανέναν. Όλα και πάλι θα ήταν στο ίδιο
σημείο που τα αφήναμε…
-Δεν είσαι ΄συ κορίτσι, έλεγε ο πατέρας μου!
Όμως επιστρέφω και πάλι στην αυλή της γιαγιάς μου με τις
απίστευτες μυρωδιές και προσπαθώ να μην ξεχάσω εκείνες στους κουκουναρές, που
μας έπλεκε, και που πια δεν υπάρχουν. Τα
δικά μας ψωμιά με το κόκκινο αυγό στη
μέση και το μονόγραμμα μας στην κάτω μεριά για να μην μπερδευτούν και δεν
πάρουμε τη σωστή, τη μελετημένη.
Πόσα χρόνια, περάσανε γιαγιά από τότε που έφυγες; Δεκαοκτώ μου θύμισε η μαμά. Σίμωνε και τότε το Πάσχα κι εγώ υποσχέθηκα να μην ξεχάσω
τίποτα και να τα γράφω. Κάθε χρόνο και κάτι…
Θυμάσαι γιαγιά; Με κρατούσες από το χέρι και ανηφορίζαμε το στενό του Αϊ Νικόλα, τη
Μεγαλοδευτέρα, κρατώντας στο άλλο σου χέρι, την καλή σου τσάντα, την μαύρη την δερμάτινη,
με τη βεντάλια και τη Σύνοψη μέσα της. Μ΄ ανέβαζες στο στασίδι σου και μου έλεγες να μη μιλώ ίσαμε να τελειώσουν όλα…. Μου δίνες
και τη Σύνοψη να διαβάζω εγώ που ήξερα τα γράμματα και ας πήγαινα στην Α΄ Δημοτικού….
Καλή Ανάσταση σε όλους μας….
(Συνεχίζεται…)
* Ελένη Μπετεινάκη, Λόγια του αέρα, υπό έκδοση
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ στις 22 Απριλίου 2019 : https://www.patris.gr/2019/04/22/mia-megalodeytera-mia-fora-ki-enan-kairo/
Στα Παραμύθια του Σαββάτου!
Της Ελένης Μπετεινάκη*
Γιατί φέρνει αλήθεια ένας λαγός τα αυγά το Πάσχα σε πολλές χώρες του
κόσμου;
Πως ξεκίνησε τούτο το έθιμο και πόσο παλιό είναι;
Τι συμβολίζει ο "πασχαλινός" λαγός;
Πως γεννήθηκε ο σοκολατένιος λαγός και πως επικράτησε ως τις μέρες μας;
Αυτά κι αλλά πολλά μας αφηγείται η Ελένη Μπετεινάκη με συντροφιά τον
Πέτρο έναν λαγό που λατρεύει το κόκκινο χρώμα!
Πάμε να δούμε έθιμα που έχουν
τις ρίζες του στον Μεσαίωνα.
Τότε, η Μεγάλη Πέμπτη, ήταν και η τελευταία μέρα του
τρέχοντος οικονομικού έτους. Έτσι οι ακτήμονες αγρότες έπρεπε την ημέρα αυτή να
αποδώσουν στους γαιοκτήμονες έντοκα το ενοίκιο για τη γη που χρησιμοποιούσαν,
πράγμα που τις περισσότερες φορές γινόταν σε είδος δηλαδή με τρόφιμα. Επειδή
λόγω της νηστείας που είχε προηγηθεί είχαν μαζευτεί πολλά αυγά, οι αγρότες τα
έβραζαν και πλήρωναν με αυτά τους τόκους. Μαζί με τα αυγά έδιναν πολλές φορές
στους γαιοκτήμονες αφέντες τους και λαγούς, που είχαν σκοτώσει σαν κυνήγι στα
χωράφια τους. Έτσι προέκυψε ο συνδυασμός «αυγά και λαγός», ο οποίος
εδραιώθηκε με τον καιρό στη συνείδηση των ανθρώπων.
Όλα αυτά τελείωσαν
βέβαια οριστικά μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν ήρθε η σειρά των
σοκολατοποιιών ν’ ανακαλύψουν το ζωάκι
με τα μεγάλα αυτιά και τα στρογγυλά μάτια. Παρήγαγαν λοιπόν την περίοδο του
Πάσχα μόνο σοκολατένιους λαγούς, φροντίζοντας ώστε μέχρι σήμερα τα αυγά να τα
φέρνει ποιος άλλος; Ο λαγός!
Ο λαγός συμβολίζει στον χριστιανισμό την σβελτάδα, την εγρήγορση, την
τύχη, την γονιμότητα. Έτσι την Κυριακή του γερμανικού Πάσχα είναι αυτός
που φέρνει τα σοκολατένια αυγά, παλαιότερα ζωγραφισμένα ή απλώς βαμμένα με
κόκκινη ή μπλε μπογιά. Σε ορισμένες περιοχές της Γερμανίας τα πασχαλινά αυγά
και ασφαλώς και τα σοκολατένια τα φέρνει η αλεπού (Βεστφαλία), σε άλλες ο
πελαργός (Θουριγγία) και σε άλλες ο πετεινός (Βοημία).
Σε πολλές αρχαίες θρησκείες ο λαγός εκτός από την εγρήγορση,
την τύχη και τη γονιμότητα συμβόλιζε και την υπερβολική σεξουαλικότητα…
Την Κυριακή του Πάσχα λοιπόν
διαδραματίζονται περίεργες σκηνές: Σε διαμερίσματα, σπίτια και κήπους
μικρά παιδιά τρέχουν ενθουσιασμένα πάνω-κάτω, σπρώχνουν έπιπλα, κοιτάνε κάτω
από τα μαξιλάρια των καναπέδων ή ψάχνουν πίσω από δέντρα και μέσα σε θάμνους.
Γιατί; Επειδή το Πάσχα ο κόσμος στη Γερμανία ψάχνει στις πιο απίθανες γωνιές
και κρυψώνες για χρωματιστά αυγά, τα οποία έφερε και έκρυψε την προηγούμενη
νύχτα ο «πασχαλινός λαγός».
Τα Παραμύθια του Σαββάτου σας εύχονται
Καλό Πάσχα με υγεία, ευτυχία και ξεκούραση!
Κι εδώ ακούμε πάλι τον Πέτρο το Λαγό που μας εξηγεί για τί
το κόκκινο χρώμα είναι το χρώμα της Χαράς και της Πασχαλιάς : https://www.youtube.com/watch?v=U4jU-DqAgyU
*H Ελένη Μπετεινάκη είναι νηπιαγωγός και συγγραφέας
(Σκέψεις, εμπειρίες, εντυπώσεις από την Bologna Children’s Book Fair 2024)
«Ναι, ήμουν κι εγώ εκεί…
Στην μοναδική Διεθνή Έκθεση Παιδικού βιβλίου της Μπολόνια που φέτος έγινε από τις 8 μέχρι και τις 11 Απριλίου.
Ένα μικρό άσπρο-κόκκινο βιβλίο με καλλιγραφικάΣτριμωχτήκαμε σε ένα πολύ μικρό ράφι, αλλά σε περίοπτη
θέση, που μπορούσα να δω όποιον περνούσε από μπροστά μου. Τεράστια τιμή,
απέραντη υπερηφάνεια. Η μαμά μου είχε φροντίσει να μπορούν να με διαβάσουν και
στα Αγγλικά. Παρόλα αυτά παρέμενα ένα από τα χιλιάδες βιβλία που λαχταρούσε να
το ακουμπήσουν, να το ξεφυλλίσουν, να το διαλέξουν, και ίσως να το ταξιδέψουν
ακόμα πιο ψηλά, ακόμα πιο μακριά, σε
τόπους και γλώσσες διαφορετικές και σε τρυφερές αγκαλιές από χεράκια παιδικά.
Από την μεριά που στεκόμουν δύσκολα καταλάβαινες από ποια χώρα είχα ταξιδέψει. Εγώ προσπαθούσα να το φωνάξω δυνατά: ΕΛΛΑΔΑ είναι η πατρίδα μου, φως, ήλιος, γαλάζιο και λευκό τα χρώματά της. Όμως το φως στο δικό μου το ράφι λιγοστό και η ταμπέλα…ανύπαρκτη! Κοιτούσα πότε πότε τους συνταξιδιώτες μου, όμως κι εκείνοι γρήγορα «παρέδωσαν τα όπλα» γιατί ελάχιστοι μας έδιναν σημασία. Όμως εγώ συνέχιζα να στέκω όρθιο, να απολαμβάνω τις στιγμές. Αχόρταγα κοίταζα δεξιά κι αριστερά, άκουγα συζητήσεις, γέλια, γκρίνια κι αστεία. Στην αρχή δεν πολυκαταλάβαινα, με είχε συνεπάρει η πρώτη μου μεγάλη έξοδος από την χώρα μου, μετά όμως έβαλα τις σκέψεις μου στη σειρά.
Όμορφο το περίπτερο μας, όμως παράξενα στημένο. Στην «Reception» επικρατούσε το κατακόκκινο χρώμα. Εμένα μ άρεσε πολύ αυτό, μιας κι εγώ ήμουν κόκκινο, αλλά δεν αντιπροσώπευε τη χώρα μου. Κι ύστερα πάνω σε εκείνο τον πάγκο με τα χαρτιά και τους καταλόγους υπήρχαν αμέτρητοι φάκελοι με εξώφυλλα από τους πολυαγαπημένους μου ποιητές. Μπερδεύτηκα σαν μου είπανε τούτο το μαντάτο.
«Ωχ, σκέφτηκα, σε λάθος έκθεση ήμουν. Η μαμά είχε πει πως το ταξίδι μας θα ήταν στην μεγαλύτερη έκθεση
«Δεν πειράζει», τους καθησύχασα, όμως όλοι πια είχαν …στεναχωρηθεί.
«Είδες πουθενά μια μεγάλη εικόνα από τις δικές μας
σελίδες;»
«Ποιοι είναι οι ελληνικοί παιδικoί ήρωες;»
«Πως θα μας καταλάβουν, να πλησιάσουν στο δικό μας χώρο;
»
«Οι δικοί μας εικονογράφοι, που φαίνονται, οι συγγραφείς μας;»
Οι συζητήσεις φούντωσαν στα ράφια, δεν μπορούσε πια κανείς
να ησυχάσει.
«Μην στεναχωριέστε, θα μας καταλάβουν. Αν πλησιάσουν λίγο
πιο κοντά μας!» Προσπαθούσα να τα καθησυχάσω. Όμως τίποτα… «Δείτε, δείτε, τους μοιράζουμε
φυλλάδια και μια αστραφτερή κατακκόκινη τσάντα!» Τότε όλοι τους έβαλαν τα γέλια
και κουνούσαν επικριτικά τις σελίδες τους…
«Άσε, Φτερό!» μου λέγανε « Δεν το σώζεις, με τίποτα».
Κάπου εδώ κλείστηκα κι εγώ στον εαυτό μου και απλά
παρατηρούσα. Τότε ήρθε η μαμά μου και χαμογέλασα πλατιά. Μου είπε να μην ανησυχώ.
Να απολαύσω το ταξίδι, να χορτάσω εικόνες, μυρωδιές, εμπειρίες.»
Χιλιάδες επισκέπτες, αμέτρητοι άνθρωποι από κάθε γωνιά της
γης. Εδώ και φέτος ένα σταυροδρόμι πολιτισμών. Άνθρωποι από 100 χώρες, με 1500 έκθετες και πάνω από 30.000 εκδότες...
Όπως καταλάβατε, τα βιβλία θα πρέπει να
αριθμούσαν μερικά εκατομμύρια και πολλά από αυτά με φυσική παρουσία.
Για μένα δεν ήταν η πρώτη φορά που επισκεπτόμουν την Bologna Children’s Book Fair.Όμως το συναίσθημα ήταν ακόμα
πιο έντονο.
Φέτος ήταν και το δικό μου βιβλίο ανάμεσα στα εκατομμύρια
άλλα…
Φέτος ήξερα περίπου πως να κινηθώ, τι να προσέξω, που να εστιάσω
περισσότερο.
Μια σημαντική παρουσία της χώρας μας αλλά με λάθος, για
μένα, τρόπο. Το «Λευκό Φτερό» τα είπε καλύτερα. Δαπανήθηκαν πολλά χρήματα, είμαι
σίγουρη. Η ιδέα με τα τραπεζάκια και τις λευκές καρέκλες, πολύ δυνατή. Όμως όλα
τα υπόλοιπα ήθελαν άλλον σχεδιασμό. Περισσότερο χώρο στα παιδικά βιβλία. ΚΑΜΜΙΑ
παρουσία ενήλικης πεζογραφίας και ποίησης, περισσότερη «παιδική» εικόνα.
Περισσότερη προβολή του προϊόντος που λέγεται παιδική λογοτεχνία και όχι
τουριστικές καρτ ποστάλ από Κνωσό, Δελφούς, Αθήνα κ.λ.π.
Δεν ήταν τουριστική
έκθεση, ήταν Παιδικό και Εφηβικό Βιβλίο, ΜΟΝΟ.
Ωραίος ο τοίχος με τους συγγραφείς μας που πήραν φέτος το κρατικό
βραβείο για την παιδική λογοτεχνία. Εντάξει με την φυσική παρουσία των βιβλίων
τους. Όμως γιατί και ένας ολόκληρος
τοίχος με κάδρα – μακέτες πάλι των ίδιων εξωφύλλων; Και η προβολή στην τηλεόραση, καλή, όμως μετά τι; Έχουμε εξαίσια παιδική λογοτεχνία,
σε μια δύσκολη γλώσσα για τους ξένους εκδότες αλλά υπέροχη δουλειά αξιόλογων
συγγραφέων και εικονογράφων.
Ήταν Έκθεση, αγαπητό Υπουργείο Πολιτισμού. Όχι βιβλιοπωλείο
με ράφια, λάθος στημένα. Η έκθεση της Μπολόνια που πωλούνται και αγοράζονται δικαιώματα
βιβλίων (αυτός είναι ο σκοπός της) ήταν η 61η… Συμμετέχουμε σαν χώρα
πάρα πολλά χρόνια πια κι όμως οι προηγούμενες εμπειρίες δεν μας έπεισαν, δεν
μας δίδαξαν για αυτό που πρέπει στην
ουσία να δείξουμε!
Ναι, ήμουν κι εγώ εκεί όταν ανακοινώθηκε ποιοι πήραν το Hans
Christian Andersen Award – HCAA 2024 : Ο Αυστριακός συγγραφέας Heinz Janisch και ο
εικονογράφος : Sydney Smith.
Ποιος κέρδισε επίσης το
Astrid Lindgren Memorial Award 2024: Στο Indigenous Literacy Foundation, Australia (Οργανισμός - Ίδρυμα
Αλφαβητισμού Αυτοχθόνων Αυστραλίας)
Περπάτησα κατά μήκος τον τεράστιο Illustrator’s Wall
όπου ανεξάρτητοι εικονογράφοι αφήνουν κάρτες ή όποιο αποτύπωμα τους για
να τους γνωρίσει ο κόσμος…
Έμεινα με το στόμα ανοιχτό στην «αίθουσα» της Σλοβενίας που
ήταν η τιμώμενη χώρα φέτος, κοιτάζοντας εκτεταμένα την οροφή που κρέμονταν
πανιά ζωγραφισμένα από εικόνες παιδικών βιβλίων…
Περίμενα υπομονετικά στη σειρά για υπογραφή και συνάντηση
του μοναδικού Oliver Jeffers και ένιωσα την απλότητα
και το μεγαλείο ενός διάσημου αλλά απλού και ανθρωπίνου συγγραφέα-εικονογράφου.
Είδα από κοντά ακόμη τους : Benjamin Lacombe – διάσημο Γάλλο εικονογράφο, το συμπαθέστατο Koshiro
Hata επίσης διάσημο Ιάπωνα συγγραφέα, την Issa Watanabe κ.α.
Μαγεύτηκα από τα περίπτερα της Κίνας, της Χιλής, της Κορέας,
την Κολομβίας κ. ά.
Δεν πρόλαβα να δω ΟΛΑ τα περίπτερα. Ξόδεψα αμέτρητες ώρες
ξεφυλλίζοντας εκατοντάδες βιβλία. Τα Silent books πήραν
μεγάλο μερίδιο του θαυμασμού μου (και των προμηθειών μου). Απόρησα με τις
σκληρές εικόνες σε παιδικά βιβλία που αφορούν το φόβο, τον θάνατο, την
εκμετάλλευση. Ήθελα να τα έχω …όλα!
Το πιο σπουδαίο όμως ήταν και οι άνθρωποι που συνάντησα ή
ξανασυστήθηκα. Γιατί το ταξίδι αυτό πέρα
από βιβλία είχε και πολλές παρέες. Κι ένιωσα για μια ακόμα φορά γεμάτη και
τυχερή για τις υπέροχες βόλτες στην πανέμορφη Ιταλική πόλη, για τα μοναδικά της
κρασιά, τα αλλαντικά και τα τυριά και για εκείνον το πρωινό καφέ στο Eataly, την βιβλιοθήκη της Sala –
Borsa, την αρχαιότατη
αίθουσα Ανατομίας στον κόσμο στο πανεπιστήμιο Archiginnasio κ. α.
Όσο για το «Λευκό Φτερό» ξέρω πως πέρασε τον
Ατλαντικό Ωκεανό…
Εις το επανιδείν!
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ στις 15 Απριλίου 2024 : Εδώ!